Mistige deken
Er ligt een dikke deken van mist over je wereld. Je hoofd voelt net zo: een hoofd vol watjes. Helder denken lukt niet. Je bent de auto ingestapt en gaat er tussenuit. Weg van de dagelijkse drukte. Zonder doel en zonder eindbestemming. Als je maar onderweg en onzichtbaar bent. Ergens wandelen in de mist.
Vervroegd pensioen
De mail die gister aan het einde van de dag binnenkwam, brandt nog steeds op je netvlies. Enthousiasme, bezorgdheid, boosheid, verdriet, teleurstelling en opluchting hebben zich in de uren die gisteravond volgden in rap tempo opgevolgd. Alsof je door fases van rouw heen ging. En dat allemaal door die plotselinge mail waarin HR je een aanbieding deed om met vervroegd pensioen te gaan.
Beslissen
Je staat voor een beslissing. Neem je het aanbod aan? Ergens best aantrekkelijk. Maar wat dan? Thuiszitten terwijl je vrouw nog jaren zal werken? Of je kunt natuurlijk ook voor jezelf een adviesbureau beginnen. In jouw geval eentje waarin je lokale overheden ondersteunt. Je zou hen tijdelijke ondersteuning kunnen bieden als interimmanager, begeleider van individuele medewerkers of als projectmanager. Mh. Je gedachten ratelen in je hoofd.
Lastig focussen
Toch voelt het alsof je afgedankt wordt. Je had dit niet zien aankomen. Na het gesprek gister met je vrouw heb je je zoon in Ecuador gebeld. Die zat nog op zijn werk, maar nam de tijd voor je. Nog meer verwarring. Daarna nog je coach gebeld. Fijn die jongelui die ’s avonds gewoon bereikbaar zijn. Zijn advies was totaal anders dan dat van je familie. Hij zei: “blijf zitten waar je zit en doe alleen dat wat essentieel is en niets meer”.
Totale verwarring
De hele nacht heb je liggen kauwen op dit advies. Jaar in jaar uit heb je alles gegeven voor je werk. Altijd was jij degene die ja zei. Jij zag de dingen die bleven liggen binnen je team. Natuurlijk pakte jij die op. Zouden je collega’s daar ondertussen aan gewend zijn geraakt? Misschien wel. Je haastte je altijd van de ene vergadering naar de volgende. En aan het einde van de dag bleef je altijd nog een uurtje langer zitten om je eigen werk af te krijgen. (…) En nu wordt je afgedankt. Dus wat heeft het voor zin gehad? Waarom zou jij deze inzet blijven tonen?
Essentieel
Je coach heeft gelijk. Je blijft zitten waar je zit en gaat je niet langer inzetten voor alles en iedereen. Jij gaat je alleen nog richten op die dingen die jij strikt noodzakelijk vindt voor jouw functie. Geen wekelijkse teammeeting meer, geen maandelijks stand-up koffie-kwartiertje met de hele afdeling. Geen last-minute presentaties en tussendoortjes meer. Jij gaat je focussen op datgene waar je voor wilt gaan.
“Kan ik deze taak waarmaken in de tijd die ik daarvoor beschikbaar heb?”
Dat is wat je coach je als opdracht heeft meegegeven. En ‘nee’ zeggen. Dat gaat nog best lastig worden. Maar je wil de uitdaging wel aangaan. Wat heb je nog te verliezen. Je zucht eens diep en ademt de frisse ochtendlucht in. Je gaat op een bankje zitten en opent het boek dat je vanmorgen vroeg hebt opgehaald bij je coach: ‘Essentialism, the disciplined pursuit of less’. Zijn woorden erbij waren kort en krachtig:
“Ik voorspel je dat je beter gaat presteren door minder te doen.”
Productiviteit
Het boek doet je denken aan andere boeken over productiviteit, zoals bijvoorbeeld ‘Seven habits from highly effective people’, waarin Stephen Covey laat zien hoe je onderscheid maakt in de dingen die je moet doen. Er zijn vele van dat soort managementboeken. Van die boeken kun je je eerlijk gezegd soms alleen nog de titel herinneren. Na de eerste zes bladzijden van dit boek weet je dat je dit boek eerst uitleest voor je weer van dit bankje opstaat, houten billen of niet. Het figuur op bladzijde zes heeft de doorslag gemaakt. Jij bent om.
Focussen en loslaten
Dit is het moment waarop je gaat loslaten. Alles waar je zo hard voor en aan hebt gewerkt gaat onder een vergrootglas. Wat kies je? Loslaten is eng. Dat wat je vasthoudt, is lekker veilig, maar na de mail van gister is de wereld veranderd. Wat heeft al dat vasthouden je gebracht? Je kiest er hier en nu voor niet alle ballen meer in de lucht te houden. Zodat er ruimte kan komen. Ruimte voor jezelf, je gezin, je creativiteit. Voor je energie. De mist lost op in het oneindige niets.
Deze column is geïnspireerd op het boek Essentialism van Greg McKeown.
‘Do less but better.’ Durf jij het aan?