Bouwen aan vertrouwen in je team en organisatie

De veenvrouwen

Het is vroeg in de ochtend. De houten trap kraakt onder je voeten. Met je bergschoenen in de hand sluip je naar beneden. Bijna stoot je je hoofd aan de lage balken van de historische pand waar je verblijft. In de haard smeult nog een klein rood vonkje. Voor het goed en wel licht is wandel je het vrije buitengebied in. Eerst langs de rand van het bos. Je houdt van de overgangen van landschappen. Zodra het licht genoeg is, wandel je het bos in.

Veengrond

Bos, nou ja, dit productiebos mag eigenlijk niet echt de naam ‘bos’ hebben. Het hoort hier niet en gedijt hier ook niet goed omdat het op de natte veengrond is aangelegd. Je observeert en mijmert wat. Er was heel wat arbeid voor nodig om alle slootjes te graven teneinde dit gebied goed genoeg te ontwateren om deze bomen te kunnen laten groeien. (…) Het is stil in het bos. Zeer stil. Geen vogel waagt zich aan een deuntje.

Ongemakkelijk

Tussen de in rijtjes aangeplante bomen door zie je wat bewegen in de verte. Je aandacht wordt er naar toe getrokken. Achter het bos ligt een donker meer in het veen. Er beweegt iets. Is het een persoon? Of is het nevel in het veen? Gisteravond werden er stoere verhalen verteld bij het haardvuur. Je herinnert je ook vaag iets van het gedicht dat werd voorgelezen van de Emmener gemeentedichter over de veenvrouw. Het ging over vrouwen die sierlijk zweefden bij volle maan. Even twijfel je of je verder zal lopen. Er bekruipt je een ongemakkelijk gevoel. Je slaat links af, verder het bos in. Er is een hut gebouwd in het bos. Zeker teambuilding.

Teamopstelling

Opeens sta je op een open plek in het bos met voor je een kring boomstronken. Deze plek voelt juist wel prettig. Een vreemd soort herkenning gaat er door je heen. Jij weet welke boomstronk voor jou bestemd is! Je gaat er op zitten en kijkt de kring rond. Stuk voor stuk zie je jouw teamleden in je gedachten op die houtbonken zitten. Dit geeft je een andere kijk op je team. Bizar. Door de opstelling van de stronken zie je meer. Je ziet hoe een aantal teamleden zich in het midden gegroepeerd heeft en zich beter lijkt te voelen dan de rest.

Energielek

De cirkel is rond, alhoewel er wel een gat zit in de kring. Daar lekt de energie uit de groep. De boomstronk bij het gat is gehavend. Jij weet welke collega op die plek staat; hij die regelmatig op de schopstoel zit. Daar moet echt wat aan gebeuren. Pesten kan echt niet. Opeens zie je allerlei verbanden. Er stromen nieuwe inzichten je hoofd binnen. Het is net of ze je ingefluisterd worden. Er mist vertrouwen in het team.

Vragen stellen

Er schieten je allerlei vragen te binnen. “Hebben wij eigenlijk wel kijk op elkaar?” “Helpen wij elkaar zowel inhoudelijk als bij individuele ontwikkeling?” en “Is er eigenlijk wel sprake van een veilige ruimte voor feedback en worden conflicten bij ons wel ècht besproken?” “Wordt schaamte ingezet als managementtool en is er nog wel betrokkenheid?” of “Is er angst dat we niet mee kunnen komen in deze tijd van snelle veranderingen?” en gôh “Helpen we elkaar en mogen er wel fouten gemaakt worden? Want als er geen fouten gemaakt mogen worden dan kunnen we creativiteit en innovatie wel vergeten.” (…) Dan wordt het weer stil in je hoofd.

Kijk op je team

Al deze vragen brengen je een verfrissende kijk op je team. Je voelt je gesterkt en staat op. Als jullie echt verder willen komen met jullie doelen en strategie moeten jullie eerst werken aan de basis! Jullie werken steeds aan de richting waar jullie als team naar toe willen maar er is geen duidelijkheid over de resultaten: wat verwachten jullie van wie? Dat biedt een onveilige situatie realiseer je je nu. En het wordt ook tijd voor èchte aandacht voor de teamleden. Je gaat bouwen aan het vertrouwen.