Breekbaar ijs

Vertrouwen en loslaten, het klinkt zo gemakkelijk om dat te doen. Je zegt het regelmatig tegen anderen. Tegen je collega MT-lid: “Joh, je moet er op vertrouwen dat je medewerkers thuis echt aan het werk zijn” en woensdag nog tegen je vrouw: “Schat, de kinderen moet je loslaten, als ze hun huiswerk niet doen dan halen ze slechte cijfers, dat is hun probleem”. Maar doe je dat zelf eigenlijk wel? En op je werk in je rol als teammanager?

Grip krijgen

Je slaat de deur van de auto dicht. Met ferme passen wil je richting het Nationaal Park lopen. Even in beweging en je gedachten ordenen. Je rechtervoet glijdt weg. Het is glad. Je past je pas aan en loopt verder. Even checken of het gras wel goed begaanbaar is. Het knispert onder je boots. Hier heb je grip.

Ratio versus gevoel

Je kiest voor de route met de oranje paaltjes. Deze heb je nog niet eerder gedaan. Niet te lang, niet te kort. Moet kunnen, ook met de pijn in je rug. Volgens je vrouw is het je nier die opspeelt. De nier zuivert. “Wanneer je angstig vasthoudt aan oude emoties of wanneer je met je ratio je gevoelsstroming blokkeert, dan rem jij een goede werking van je nieren”, zei je vrouw gister. Ze had dat uit een boek. Haar woorden galmen nog na in je hoofd. Hoe is de relatie met jezelf? Is er eenheid tussen je gevoel en je denken? En tussen je geest en je lichaam?

Één met de natuur

Als je eerlijk bent naar jezelf, leef je het liefste in je hoofd; met je ratio kun je lezen en schrijven. Je kijkt om je heen. Voel je je één met het landschap om je heen? “Mh. Het is wel bloedmooi vandaag.” Er hangen bevroren druppels aan de takken. Je loopt richting het water. Het waterige zonnetje in je gezicht.

Afstandelijke kritiek

Wat is dat geluid dat je hoort? Een soort gekras. Het is ritmisch. Je versnelt je pas om te zien waar dat vandaan komt. In de verte zie je tot je verbazing een schaatser. ‘Een schaatser, nu, terwijl het al dagen dooit?’ hoor je jezelf denken. ‘Is het ijs wel dik genoeg?’ Op dat moment besef je dat je vrouw wel eens gelijk zou kunnen hebben. Zij had het gisteravond over ‘een constant té alert zijn’ en over ‘afstandelijke kritiek’. Je realiseert je, dat je bij het zien van die schaatser verstarde en je zorgen maakte of het ijs wel dik genoeg was. Terwijl die schaatser ogenschijnlijk ontzettend aan het genieten was en deed wat hij leuk vond.

Kernkwaliteiten

Terwijl je kijkt naar het patroon in het ijs herken je opeens je eigen patroon. Van je kwaliteit ben je in je valkuil geschoten. Je behulpzaamheid is doorgeschoten en bemoeizucht geworden. Je denkt aan de theorie van de kernkwaliteiten van Daniel Ofman. Dat betekent dus dat je uitdaging is om los te laten. Vandaar ook dat de kennelijke onverschilligheid van de schaatser je raakt. Dat is natuurlijk je allergie!

Laat jij je team door het ijs zakken?

De kunst van het loslaten is het effectief omgaan met emoties en erop vertrouwen. ‘Welke emotie ligt hier aan ten grondslag?’, vraag je jezelf af. Angst! Terwijl je over een wak in een bevroren plas stapt denk je na over je werk. Laat jij je eigen team wel los? Of is jouw controle voor hen juist een belemmering, waardoor zij juist door het ijs zakken?

Feedback vragen

Je voelt dat de kou en de beweging je lijf goed hebben gedaan. De nieuwe inzichten hebben je verward maar geven je ook een soort berustend gevoel. Je rijdt naar de supermarkt en haalt koek en zopie. Daarna ga je door naar kantoor en ga je je team bij elkaar roepen voor een eerlijk gesprek. Zonder agenda je kwetsbaarheid tonen. Feedback vragen. Je ademt diep in en weer uit. De dag is goed begonnen.

Vertrouwen en loslaten. Het klinkt zo gemakkelijk. Durf jij het? Deel jouw ervaring hieronder, dan kunnen we er allemaal van leren.